The Coromandel, good for your soul

Remy en ik worden beide vroeg wakker, zonder een wekker te zetten. Ik heb heerlijk gebruik kunnen maken van de “guest bathroom” en wanneer ik klaar ben ga ik richting het geluid in de woonkeuken. De 2 kinderen krijgen hier “Nederlandse les” aan de ontbijttafel, door middel van filmpjes en kinderliedjes in het Nederlands, via YouTube.

Remy heeft samen met Martijn een mooie route uitgestippeld en we gaan al vroeg op pad. We willen vanuit Auckland naar Coromandel vertrekken. We krijgen de tip om te stoppen bij de “Pink Shop”. Onze route loopt vandaag voornamelijk langs de kust. Wanneer we Kaiaua binnen rijden zien we de “Pink Shop” als snel. Het is ook niet te missen, alles is roze. We bestellen een heerlijk ontbijt bomvol koolhydraten en kletsen wat met de geïnteresseerde medewerkers. In de zon, op een terras en langs het water...

We rijden verder naar Thames. De autorit is prachtig, je kunt oneindig ver kijken over het water richting de toppen van de Coromandel. Wanneer we het stadje binnen rijden vind ik het druk en Amerikaans aandoen. We zoeken een Info Centre op om ons te laten informeren over de Pinnacles Walk. We krijgen een kaart mee en gaan op pad. Hiervoor moeten we eerst 16 kilometer omhoog met de auto, de Kauaeranga Valley in. Bij het volgende Info Centre horen we dat de kaart welke wij hebben gekregen niet meer gegeven mag worden, vanwege de gevaarlijke routes. De behulpzame dame laat ons de route zien en helpt ons bij het reserveren van een slaapplek boven op The Pinnacles.

We pakken de backpack in met de tent, eten en drinken en wat warme kleding voor de nacht.

Wat volgt zijn 4 mooie, maar zware uren. De klim naar boven is prachtig, het uitzicht zou ik niet met woorden kunnen beschrijven. Dit maakte voor mij dat ik kon blijven lopen, maar het was wel een gevecht met mijzelf. Wanneer we Pinnacles Hut Dancing Camp Dam bereiken, kunnen we onze tent opzetten. We slapen midden op de berg tussen enkel bomen, we zijn vanavond ook de enigen hier. We rusten een uurtje uit en gaan dan de laatste 750 meter omhoog lopen naar de top van een Pinnacle.

De Pinnacle lijkt vanaf beneden vrij makkelijk te bereiken, we zien een pad omhoog lopen met zelfs traptredes. Maar de laatste meters zijn zwaar en enkel te klimmen. Ik ben zo hoog dat ik het doodeng vind en ga op sommige stukken op m’n handen en knieën richting de top. Ik dacht dat ik dit nooit zou kunnen, dus voor mij voelt dit als een enorme overwinning. Wanneer ik het laatste rotsblok opklim en op een redelijke stabiele ondergrond kan staan, zie ik het uitzicht. Niet te omschrijven... op dat moment moet ik zó huilen, alle emoties overvallen mij.

En dan blijkt er een mogelijkheid dat je nog hoger kunt, naar het hoogste punt van de Pinnacle. Hiervoor moet je een gevaarlijk stuk klimmen. (Woorden van Remy, ik vond de laatste meters al gevaarlijk ;-) Ik kies ervoor om niet mee te gaan met Remy.

We blijven tot zonsondergang en zien de wereld veranderen.

De nacht in de tent vind ik eerlijk gezegd reuze spannend, alleen op een berg omringt door bomen. Maar ik heb heerlijk geslapen. Remy heeft zijn wekker gezet om opnieuw naar de top te klimmen om de zon op te zien komen. Ik besluit om niet mee te gaan. Ik vind het eng dat hij die klim alleen gaat doen, maar hij is vastberaden. Wanneer ik de zon op zie komen vanaf mijn plekje op de berg en het volledig licht is geworden, komt Remy terug met een trotse blik in zijn ogen.

Vandaag gaan we weer naar beneden klimmen. We zullen een omweg nemen langs de watervallen. Ik heb er zin in, maar bereid mijzelf voor op opnieuw een pittige hike.