Tongariro Alphine Crossing

De wekker gaat om 4.40 uur. Vrijwel direct zijn Remy en ik wakker en maken ons klaar om te gaan. We hebben om 6.30 uur afgesproken op een parkeerplaats wat nog een uur rijden van deze camping vandaan ligt. Vervolgens worden we met een shuttlebus naar de start van de Tongariro Crossing gebracht. 

Helaas krijgen wij het voor elkaar om op de verkeerde parkeerplaats te staan. Na zoeken en bellen, zitten we rond 7.15 uur in de bus richting de start. We krijgen instructies mee en gaan goed voorbereid beginnen aan deze hike.

Ik lees dat de Crossing is verdeeld in meerdere fases. Het eerste gedeelte wandelen we over rustige paadjes en bruggetjes. Het is nog heel koud, we zien op diverse plekken nog de ijsvorming op planten en vulkanisch gesteente. Dan komt de 2de fase, welke de “devils staircase” wordt genoemd. En ik begrijp inmiddels wel waarom! Er lijkt geen einde te komen aan de steile trappen. Deze fase gaat over in het meest steile gedeelte van de Crossing. Nu moeten we op sommige stukken ook onze handen gebruiken voor extra grip. We zitten bijna op de top, er staat hier meer wind en vanwege het ijs op de rotsblokken kan het heel glad worden. 

Wanneer we na een flinke klim boven op de top staan worden we beloond met een spectaculair uitzicht. Het vulkanisch gesteente heeft een mooie dieprode kleur en het lijkt of we oneindig ver over het land kunnen kijken. 

De afdaling is heel steil. Het pad is gelukkig afgebrokkeld waardoor zacht aarde is ontstaan. Dit zorgt voor extra grip wanneer  we onze voeten stap voor stap naar beneden plaatsen én... voor een extra zachte landing wanneer je valt, kan ik zeggen uit ervaring ;-)

Wanneer we naar beneden dalen, worden we verrast met het uitzicht. Ook hier zijn thermische bronnen te vinden met prachtige blauwe en groene meertjes. 

Na ongeveer 5 uur lopen krijg ik het zelf best zwaar. M’n voeten doen pijn van de grote stappen naar beneden en het voelt alsof m‘n heup uit de kom is. Gelukkig heb ik de beste fysiotherapeut bij me die mij vertelt dat dat laatste niet mogelijk is. Dus stap ik stevig door. Het laatste uur van de hike heb ik het zwaar vanwege alle ongemakken die ik voel. Emotioneel zie ik hoe het einde langzaam in zicht komt.

Remy en ik waren op alles goed voorbereid... maar helaas de zonnebrand vandaag vergeten. Samen met de grote temperatuurverschillen tijdens deze tocht zorgt dit ervoor dat wij op onze laatste dag in Nieuw Zeeland met verbrande neus en wangen richting Ngatea rijden. 

We brengen onze laatste dag door bij Sonja en haar kinderen, waar wij eerder deze reis ook hebben gelogeerd in de “garage”. We nemen fish & chips en onze laatste voorraad “stroopy biscuits” (stroopwafels) mee. We kletsen gezellig aan de keukentafel over onze ervaringen met het prachtige Nieuw Zeeland.

Remy en ik hebben alles uit deze reis kunnen halen wat we wilden. We hebben de meest geweldige, indrukwekkende plekken bezocht en fantastische mensen ontmoet. We hebben ons kunnen verdiepen in het ontstaan van Nieuw Zeeland, in de geschiedenis en de cultuur. We hebben toeristische plekken bezocht, maar ook kunnen verdiepen in de praktische zaken; hoe is het om in Nieuw Zeeland te leven? 

Ik ben moe, maar kan echt niet slapen. Morgen vliegen we terug naar huis. Via San Fransisco en Londen zullen we, vanwege de verschillende tijdzones, na 1,5 dag reizen aankomen in Nederland. En ik kan niet wachten om de kinderen weer vast te kunnen houden!