Cyclone Oma

Remy en ik rijden al vroeg weg uit Ohakuna. De plannen zijn veranderd vanwege de naderende cyclone Oma. Dit is de voornaamste reden waarom onze hike vandaag niet door kan gaan. Je merkt dat het buiten al flink begint te waaien.

We besluiten om richting Wellington te rijden, vanaf hier is dat zeker 3,5 uur rijden. Tussendoor stoppen we om te ontbijten. Daarna begint het heel hard te regenen. 

Hoe verder we richting het zuidelijkste puntje van het Northern Island rijden, des te meer het landschap weer lijkt te veranderen. Ik verbaas mij iedere dag over de grote verschillen binnen 1 land. 

We komen richting Wellington en het verbaasd ons. Het is druk, maar gezellig. We parkeren de auto en gaan naar het New Zealand Museum “Te papa”. Remy en ik lopen hier zo verwonderd rond, dat we de tijd niet in de gaten hebben. 

We nemen de auto richting Lower Hutt, een dorp net buiten Wellington. Daar logeren we bij Cilia. Cilia is ongeveer 13 jaar geleden van Nederland naar Nieuw Zeeland verhuisd. Ze woont in een mooi en gezellig huis in een vrij “dorps” buurtje. Ze legt ons uit dat dit dorp is gebouwd op een voormalig vulkaan. Dit verklaart de naam (Lower Hutt) en dat we omringd zijn door hoge groene bergen. Je leeft hier in het middelste gedeelte op de vruchtbare grond. Cilia vertelt haar ervaringen en avonturen en de wijze waarop zij in dit land is geïntegreerd. We hebben het over het klimaat, maar ook over de kracht van de natuur zoals de aardbevingen die met regelmaat voorkomen maar zeker 5 x per jaar voelbaar zijn. 

Misschien niet raar dat Remy en ik die nacht niet heel gerust slapen, met de verhalen in ons hoofd en de gedachte dat cyclone Oma eraan komt. Er gaat ’snachts een “town alarm” af en een brandweer met zwaailichten komt voorbij. Achteraf blijken dit vrijwilligers te zijn, welke ‘snachts oefenen. 

We slapen lang uit en pakken uitgerust de bus en trein richting de stad Wellington.